پدر و مادر شهید مفقودالاثر علی اکبر آخوندی، ۴۳ سال است انتظار آمدن پسرشان را می‌کشند. آنها حتی به پیدا شدن تکه‌های استخوان پسرشان هم راضی شده‌اند و فقط می‌گویند: «چشم‌هایمان به در است که خبری از علی‌اکبر بیاید.»
روی سنگفرش یخ کرده نشسته و گل‌های پرپر سر مزار را با سر انگشتانش به همه‌جای خاک پخش می‌کند. شاخه‌های سفید و صورتی گلایول را که روی هم ریخته، با دقت روی مزار می‌چیند. حواسش هم به هیچکس نیست؛ مادر است دیگر؛ با نگاهش حرف می‌زند.
